Da capo al fine, Wojtka Hübnera
Da capo al fine – to następny przepiękny wiersz Wojtka Hübnera, który od dłuższego czasu swoim piórem wzbogaca moją zakładkę z poezją na blogu.
DA CAPO AL FINE
jest wieczny porządek w tej rzeźbie życia
gdy grudkę ziemi unosi kiełkująca trawa
i w tym nokturnie który pająk zaplata
nutami much na pięciolinii
Wojciech Maciej Hübner
Wojciech Maciej Hübner urodził się 11 stycznia 1964 roku w Łodzi. W 1983 roku zajął II miejsce w XXIV Łódzkiej Wiośnie Poetów. Autor tekstów piosenek do spektaklu «Przyjaciel Wesołego Diabła» według Kornela Makuszyńskiego w reżyserii Józefa Zbiróga (Teatr Nowy w Łodzi 1984). Publikował swoje wiersze w «Ziemi Kaliskiej», na antenie Łódzkiej Rozgłośni Polskiego Radia, w internecie. Współpracuje jako autor tekstów piosenek z Chórem UTW w Łodzi. Działa w grupie wolontariatu AktywniPlus.
https://www.facebook.com/wojciech.hubner.5?fref=ts
Da capo al fine
Da capo al fine, da capo to w notacji muzycznej oznaczenia powtórzenia całego utworu od początku do końca lub do miejsca oznaczonego słowem fine, jeżeli takie oznaczenie występuje. Ewentualne repetycje nie są podczas powtórnego wykonywania realizowane, a w przypadku volt pomija się pierwszą i gra od razu drugą.
Czasami notacja ta jest modyfikowana i przyjmuje postać:
- da capo al fine e poi coda, co oznacza, że po powtórzeniu utworu do miejsca fine, należy przejść do miejsca oznaczonego jako coda.
- dal segno S al fine, co oznacza, że powtarzanie ma się rozpocząć od specjalnego znaku (wł. segno) znajdującego się w nutach. Znak ten przyjmuje najczęściej formę ozdobnej litery „S”.
- da capo al segno S, co oznacza, że powtarzanie ma się zakończyć w miejscu oznaczonym specjalnym znakiem.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Da_capo_al_fine
Pięciolinia
Pięciolinia – podstawowy element pisma nutowego dla zapisu dźwięków we współczesnej notacji muzycznej. Składa się z pięciu poziomych, równoległych linii oraz pól pomiędzy tymi liniami[1][2].
Pięciolinia umożliwia wygodne, całkowicie graficzne przedstawianie wysokości dźwięków (zarówno pojedynczo, jak i w akordach) z uwzględnieniem czasu ich trwania. Wysokość dźwięku określa się poprzez umieszczenie nuty na odpowiedniej linii lub polu. Odległość pomiędzy linią i najbliższym jej polem odpowiada jednemu stopniowi w szeregu diatonicznym. Dźwięki w skali chromatycznej, czyli podwyższone lub obniżone, osiąga się poprzez dostawienie do nuty dodatkowego znaku chromatycznego. W razie konieczności dopisuje się do pięciolinii kolejne linie – linie dodane. W ten sposób np. dodanie trzech linii (z dołu i z góry) pozwala na zapisanie trzech oktaw.
Linie pięciolinii numeruje się od pierwszej do piątej od dołu ku górze. Górne linie dodane numeruje się od pierwszej linii dodanej wzwyż, a linie dodane dolne kolejno w dół. O nutach mówi się, że znajdują się na linii, między liniami (lub: na polu), nad linią lub pod linią.
Sama pięciolinia umożliwia jedynie relatywne różnicowanie pomiędzy sobą dźwięków. O wysokości dźwięków decyduje dopiero klucz, umieszczany na odpowiedniej wysokości na początku pięciolinii z lewej strony.
Na pięciolinii, nad nią i pod nią umieszcza się również wszystkie pozostałe elementy notacji muzycznej.
Pojedyncza pięciolinia służy zazwyczaj jednemu głosowi (głosowi instrumentu lub grupie identycznie grających instrumentów, głosowi człowieka lub głosowi chóru). W zestawieniach kilku głosów stosuje się systemy wielu pięciolinii ułożonych równolegle jedna pod drugą, które graficznie łączy się klamrą o nazwie akolada. Np. dla fortepianu są to dwie pięciolinie, z których każda reprezentuje jedną rękę, a dla organów trzy (dwie ręce oraz nogi). Wiele pięciolinii zestawionych w pionie tworzy partyturę, która służy do zapisu utworów orkiestrowych.
Z pięciolinii korzysta się również przy zapisie dźwięków o nieokreślonej wysokości, np. perkusji. Wtedy położenie nut na odpowiedniej wysokości na pięciolinii odpowiadać może poszczególnym elementom zestawu perkusyjnego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pi%C4%99ciolinia
#WojciechHubner