Romantyzm to bunt
Romantyzm to bunt – Romantyzm jest nadal formą buntu przeciwko ustalonym regułom społecznym, które rządzą społeczeństwami naszej epoki.
W świecie teatru znowu panują wszechobecne idee oświecenia. Wszystko i wszyscy mają być równi, a nikt nie powinien się wyróżniać.
„Wolność, równość, braterstwo” i poznawanie świata metodami empirycznymi i rozumem. rządzą na polskiej mapie teatralnej.
A ja uważam, że potrzeba nam w teatrze znowu romantyzmu. Romantyzm, który pochyla się nad jednostką, a nie tłumem. Który nie wyklucza indywidualności, duchowości i intuicji. Który buntuje się przeciwko narzuconej przez Mafię Teatralną jednej, jedynie słusznej, estetyce i jedynemu jedynie słusznemu sposobie myślenia.
Bądźmy romantykami!
Romantyzm
Romantyzm (z fr. romantisme, od roman – powieść, opowieść) – szeroki nurt w kulturze, który dał nazwę epoce w historii sztuki i historii literatury trwającej od lat 90. XVIII wieku do lat 40. XIX wieku. Romantyzm rozwinął się początkowo w Europie i wyrażał się w różnych obszarach kultury, m.in. poezji, malarstwie i muzyce.
Romantyzm powstał jako reakcja na zmiany społeczne i polityczne wywołane rewolucją przemysłową i rewolucją francuską z 1789 roku. Był formą buntu przeciwko ustalonym regułom społecznym, które rządziły społeczeństwami epoki Oświecenia – przeciw sztywnym zasadom życia arystokracji i mieszczaństwa, ustalonym regułom życia politycznego oraz przeciw naukowemu podejściu do natury i człowieka. Naczelne hasło Rewolucji Francuskiej – „wolność, równość, braterstwo” stało się drogowskazem dla nowego kierunku myślenia, który zakwestionował podstawy oświeceniowego, racjonalistycznego pojmowania świata.
Według romantyków świat dzielił się na to, co widzialne (materialne) i poznawalne zmysłowo oraz na to, co niewidzialne (duchowe) – dające się poznać jedynie za pomocą środków pozarozumowych, takich jak wiara i intuicja.
Romantycy zwrócili uwagę na życie wewnętrzne człowieka – duchowość, uczucia, emocje, a również na odrębność jednostki ludzkiej, jej odmienność i indywidualność. Dominacja uczucia nad rozumem była także buntem przeciwko zastanej rzeczywistości i obowiązującym w niej normom społecznym. Metodą poznania świata stać się miał nie empiryzm, ale sztuka. Typowy romantyczny bohater literacki to buntownik motywowany wielkimi namiętnościami, takimi jak miłość lub nienawiść. Bohater ten charakteryzuje się nieprzeciętnością, konfliktowością; samotnie buntuje się przeciw normom społecznym lub walczy w obronie ojczyzny. Najważniejszym uczuciem dla romantyka jest miłość, przeważnie nieszczęśliwa i tragiczna, zawsze jednak wszechogarniająca i potężna.
Neoromantyzm
Nawiązanie to będzie miało odniesienia do tradycji zarówno europejskiego, jak i polskiego romantyzmu. Polski neoromantyzm, zwany też nowym romantyzmemprzejął zarówno idee wolnościowe, charakterystyczne dla romantyzmu polskiego, jak i zgodnie z tym, co uniwersalne, postawił na gloryfikację uczucia i emocji, głosząc ich prymat nad rozumem.
Zapatrzony był również w jednostkę wybitną, jednocześnie zaś wyalienowaną ze społeczeństwa. Ceniono też w duchu neoromantycznym indywidualizm, bunt przeciwko społecznym ograniczeniom, przejęto i (nad wyraz prędko) pesymistyczne nastawienie do rzeczywistości. Głoszono i romantyczne metody poznawcze bazujące na niechęci do materializmu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/
#Teatr #Polska #Romantyzm #Neoromantyzm #Kultura #Sztuka #Indywidualizm