Zespół przewlekłego zmęczenia
Zespół przewlekłego zmęczenia to nie depresja, ale mimo swej niezbyt groźnej nazwy jest bardzo ciężką chorobą, na którą nie ma leku.
Jeżeli jesteś ciągle wyczerpany, cierpisz na bezsenność, bóle i inne objawy, które nie znajdują uzasadnienia w badaniach krwi, możesz być chory na zespół przewlekłego zmęczenia.
Zespół przewlekłego zmęczenia.
Kiedy zmęczenie staje się chorobą?
Zespół przewlekłego zmęczenia, często mylony z depresją, jest niełatwy do zdiagnozowania. Ogromnie utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Wśród chorób i zaburzeń powodujących zmęczenie wymienia się m.in. zaburzenia natury psychologicznej, zaburzenia łaknienia, uzależnienia od substancji psychoaktywnych, niedoczynność tarczycy, infekcje, nowotwory czy choroby autoimmunologiczne. W takich przypadkach ustala się i leczy powód występowania zmęczenia. Z zespołem przewlekłego zmęczenia jest jednak trudniej.
Zespół przewlekłego zmęczenia – kto może zachorować?
Zespół przewlekłego zmęczenia, nazywany też chronicznym zmęczeniem i zespołem dysfunkcji immunologicznej (Chronic Fatique Syndrome – CFS), może dotknąć osoby w każdym wieku niezależnie od płci. Przyczyny występowania tego zaburzenia nie są znane. Część badaczy jest zdania, że powodem może być infekcja wirusowa. Część uważa, że uraz, infekcja, alergia lub przeżyty stres powodują przewlekłą reakcję ze strony układu odpornościowego, a ta reakcja powoduje CFS. Inni z kolei przekonują, że najważniejszą rolę odgrywa tu środkowy układ nerwowy i że choroba ta jest powiązana z gospodarką hormonalną organizmu.
Niektórzy uważają, że objawy CFS mogą występować lub wzmagać się w wyniku depresji, zespołu obniżonego ciśnienia albo zaburzeń, które wpływają na jakość i głębokość snu. Większość badaczy jest zgodna co do tego, że CFS nie jest chorobą zakaźną, ale może być dziedziczona.
Zazwyczaj wystąpienie zespołu przewlekłego zmęczenia poprzedza infekcja przypominającą grypę. Choroba może pojawić się po okresie wzmożonego wysiłku fizycznego lub napięcia emocjonalnego albo też rozwijać się powoli.
Zespół przewlekłego zmęczenia – objawy
Charakterystycznym objawem zespołu przewlekłego zmęczenia jest (trwające pół roku lub dłużej) skrajne wycieńczenie, ale objawów jest znacznie więcej:
- sen, po którym budzimy się zmęczeni,
- złe samopoczucie występujące po wysiłku, które utrzymuje się ponad 24 godziny,
- problemy z koncentracją i pamięcią,
- bóle głowy,
- bóle gardła,
- bóle mięśni,
- tkliwe węzły chłonne,
- bóle stawów, bez występowania obrzęku i zaczerwienienia.
Aby mówić o zespole przewlekłego zmęczenia, równocześnie muszą występować przynajmniej cztery z podanych objawów. Natężenie i rodzaj objawów może się zmienić z dnia na dzień. Chory może funkcjonować niemal prawidłowo, ale w czasie „gorszych dni” może nie być w stanie wstać z łóżka.
Poza głównymi objawami chory na CFS może uskarżać się na szereg innych dolegliwości:
- bóle brzucha,
- bóle klatki piersiowej,
- ból ucha,
- ból szczęki,
- przewlekły kaszel,
- biegunka,
- wzdęcia,
- nudności i utrata apetytu
- alergie i wrażliwość na pokarmy, zapachy, dźwięki, chemikalia i leki,
- zawroty głowy,
- suchość gałek ocznych lub śluzówki w jamie ustnej,
- drętwienie, mrowienie lub pieczenie w obrębie twarzy, rąk i stóp,
- nieregularna praca serca,
- poranna sztywność,
- poty nocne,
- płytki oddech.
CFS nie jest tożsame z depresją. Choć niektórzy pacjenci z zespołem przewlekłego zmęczenia cierpią również na depresję, nie dotyka ona wszystkich chorych.
Zespół przewlekłego zmęczenia – leczenie
Do tej pory nie wynaleziono leku na CFS. Leczenie zespołu przewlekłego zmęczenia polega przede wszystkim na łagodzeniu objawów i zmianie trybu życia. Istotne jest prawidłowe odżywianie się i umiarkowane ćwiczenia fizyczne, które mogą wpłynąć na poprawę samopoczucia i jakości snu u pacjenta. Dobrym rozwiązaniem są również techniki relaksacyjne w tym ćwiczenia oddechowe, medytacje, masaż i joga. CFS w pewnym stopniu może utrzymywać się latami, a nawet przez całe życie.
https://urodazycia.pl/psychologia
#Zmęczenie