Zapasiewicz fascynujący
“Zapasiewicz fascynujący” to fragment felietonu Macieja Wojtyszko o tym, jakim człowiekiem, dziekanem i aktorem był Zbigniew Zapasiewicz.
Najciekawszy w poniższym fragmencie jest dla mnie pogląd, który wyraził Zapasiewicz, że reżyserzy powinni być kształceni z aktorami.
W dobie kompletnego braku podstawowego warsztatu reżyserskiego wśród tak zwanego mainstreamu reżyserskiego, kiedy to aktorzy, co rusz, żalą mi się, że te opiewane geniuszami reżyserii lojtki ze spółdzielni teatralnej w ogóle nie potrafią pracować z aktorem, wydaje się to być szczególnie trafne.
Mówię to, jako reżyser, którego jedno z najważniejszych doświadczeń edukacyjnych w łódzkiej Szkole Filmowej było spotkanie z Tomkiem Lengrenem i Januszem Kondratiukiem, którzy prowadzili zajęcia pod tytułem “Współpraca z aktorem”.
Ich geniusz nie polegał na ich umiejętnościach dydaktycznych, albowiem zajęcia upływały nam na słuchaniu przewspaniałych anegdot, ale samo zadanie było genialne: Oto 13 reżyserów stanęło przed zadaniem, żeby każdy z nich wybrał sobie fragment Mistrza i Małgorzaty Bułhakowa, obsadził kolegami reżyserami i próbował ich wyreżyserować. 13 reżyserów, którzy reżyserowali 13 reżyserów!!!
Wiadomo, że efekt sceniczny tego był marny, ale nie o to chodziło. Chodziło o to, żeby reżyser przyodział buty aktora i został postawiony w jego miejscu, żeby poczuł na własnej skórze, jak to jest, kiedy reżyser zalewa cię bełkotem intelektualnym, a nie potrafi postawić najprostszych zadań do zrealizowania na scenie.
Tak! postawienie nas w roli aktora, było posunięciem genialnym i pozostawiło trwały ślad w mojej edukacji zawodu i uważam, że KAŻDY reżyser powinien taką szkołę przejść!
Amen
Fascynujący Zapasiewicz
…Sednem, tajemnicą i najważniejszym elementem teatru była dla niego sztuka aktorska.
Kiedyś wyraził nawet pogląd, pogląd dyskusyjny w świetle obecnych rozwiązań, że reżyserzy powinni przez pierwsze lata studiów być kształceni wspólnie z aktorami.
Myśl ta znakomicie odsłania Jego rozumienie miejsca reżysera w teatrze.
Bardzo go irytowali wszyscy ci, którzy próbowali reżyserować bez empatii wobec aktora-współtwórcy.
Jeśli chodzi o sztukę aktorską – był geniuszem. Jeśli chodzi o osobowość, był jednym z najwrażliwszych, najskromniejszych i najszlachetniejszych ludzi, jakich spotkałem w całym moim życiu zawodowym.
To prawda, potrafił się irytować i ochrzaniać współpracowników. To prawda, drażniło go nieprzygotowanie i brak profesjonalizmu. Każdego by drażniło. I to też było wychowawcze.
Jednym z dowodów na to, jak serio traktował swoją pracę, będzie zawsze dla mnie fakt, że przygotowując się do roli Piłata w Mistrzu i Małgorzacie, czytał Zmierzch i upadek cesarstwa rzymskiego Gibbona i że się z tym nie afiszował. Przypadkiem zauważyłem, jaką książkę ma ze sobą.
Nie afiszował się też tym, że znakomicie gra na pianinie, że pięknie śpiewa, że ma solidne podstawy wykształcenia klasycznego. I poczucie humoru! Opary absurdu Słonimskiego i Tuwima cytował zawsze z nieskrywaną przyjemnością, a swoją wrażliwość na urodę i potęgę słowa udowadniał i czynem, i przykładami.
Na zawsze utkwiły mi w uszach fragmenty Jego opowieści o rozmowie z nieuczciwym hydraulikiem i fraza: „Pan jest złodziejem!!!”. Mistrz.
Jego uczniowie to zarówno aktorzy, którzy mieli szczęście z nim się spotkać, ale również profesjonalni reżyserzy, których egzaminował podczas współpracy.
Trzy lata, ale trzy lata takie lata 81-83 to ważne lata w historii Wydziału Reżyserii.
Zbigniew Zapasiewicz uchronił wszystko, co pozostawili Jego poprzednicy, i dołożył swoją cegiełkę do tradycji Schillera, Korzeniewskiego, Axera.
Naturalne, że w tak trudnym czasie trudno było Wydziałowi rozkwitać, ale fakt, że substancja została uchroniona, a młodzi ludzie wykształceni i przygotowani do lepszych czasów, to wystarczająca zasługa ówczesnego dziekana, artysty najwyższej miary.
1-07-2015
Cały tekst:
https://teatralny.pl/felietony/fascynujacy,1151.html
#teatrpw