Twórca nie powinien się bać
Twórca nie powinien się bać – kiedyś rzeczywiście wypowiedziałem te słowa i nadal uważam, że to niezwykle ważne, ale też niezwykle trudne.
Bardzo łatwo powiedzieć, że twórca nie powinien się bać. W rzeczywistości boję się zawsze, przed każdą nową realizacją, przed każdą nową premierą, przed każdym nowym wyzwaniem.
Teraz powiedziałbym chyba raczej, że mimo strachu twórca powinien podejmować wyzwanie.
Twórca nie powinien się bać
Grzegorz Kempinsky w wywiadzie dla City Magazine mówi:
“Twórca nie powinien się bać. A już na pewno nie powinien się bać śmieszności czy nowych wyzwań.
Różne już rzeczy w życiu robiłem. Pracowałem w tartaku, byłem kelnerem, sprzedawcą farb i tapet, reżyserowałem teledyski, pokazy mody czy prezentacje butów, piszę komercyjne scenariusze, zajmuję się publicystyką, dokumentem i teatrem. Twórczość jest wyzwaniem.
Nabierając nowych doświadczeń – bogatszy o nie, mocniejszy, możesz iść dalej”.
Lęk
Lęk (łac. anxietas) – nieprzyjemny stan emocjonalny związany z przewidywaniem nadchodzącego z zewnątrz lub pochodzącego z wewnątrz organizmu niebezpieczeństwa, objawiający się jako niepokój, uczucie napięcia, skrępowania, zagrożenia. W odróżnieniu od strachu jest on procesem wewnętrznym, niezwiązanym z bezpośrednim zagrożeniem lub bólem[.
Lęk staje się patologiczny, gdy stale dominuje w zachowaniu, gdy nie pozwala na swobodę, a w konsekwencji prowadzi do zaburzeń. Reakcje lękowe tracą swoją przystosowawczą funkcję i są nieadekwatne do bodźców, a niepokój wywołują sytuacje niemające znamion zagrożenia[.
Lęk staje się często punktem krystalizacyjnym[ dla innych objawów, przybiera postać:
- nieokreślonego niepokoju
- napadów lękowych
- zlokalizowaną – dotyczącą określonej części ciała lub sytuacji[.
Od lęku odróżnia się strach wywołany konkretnym zagrożeniem.
Rodzaje lęku
- lęk odczuwany – wyczekiwanie na wydarzenia przykre, o których nie wiemy nic konkretnego.
- lęk domniemany – stan emocjonalny powstający na podstawie wyobrażeń, a nie rzeczywistego zagrożenia
- lęk ukryty – przemieszczenie z przejawu w postać np. somatyczną.
- lęk wolnopłynący – uczucie przenikającego nieokreślonego niepokoju
- lęk napadowy (paniczny) – ostry napad lęku z poczuciem przerażenia (obawa przed śmiercią lub zwariowaniem) oraz z silnymi objawami wegetatywnymi
- agitacja – silny lęk z towarzyszącym niepokojem ruchowym
- lęk fobiczny (sytuacyjny) – obawa przed określoną sytuacją, która doprowadza do jej unikania
- lęk antycypacyjny – lęk przed lękiem np. lękowe oczekiwanie na napad lęku
Teoria lęku
Jest to teoria historyczna, na której nie opiera się współczesna diagnoza zaburzeń psychicznych, natomiast może ona być pomocna w terapii.
Według psychoanalizy lęk, będący jednym z popędów, pojawia się gdy napięcia id nie są rozładowywane, ego zaczyna wypełniać się lękiem[. Funkcja lęku to ostrzeganie egoprzed niebezpieczeństwem.
- lęk realistyczny – obawa przed rzeczywistymi zagrożeniami w świecie zewnętrznym, nasilenie tego lęku jest proporcjonalne do nasilenia strachu; z lęku realistycznego wywodzą się pozostałe rodzaje lęku;
- lęk moralny – lęk przed superego czyli własnym sumieniem; poczucie winy, wstyd;
- lęk neurotyczny[ – to obawa, że popędy wymkną się spod kontroli i zrobi się coś, za co poniesie się karę, jest irracjonalny bo nie wiąże się z realnym zagrożeniem i nieproporcjonalny, ale ma podstawę w rzeczywistości, ponieważ świat (reprezentowany przez rodziców) karze za działanie impulsywne; ego radzi sobie z nim za pomocą mechanizmów obronnych;
- lęk anankasytczny– związany z poczuciem przymusu wykonywania czynności, pod wewnętrzną groźbą kary za ich niewykonanie;
- fobie;
- lęk paranoidalny;
- nerwica – stopniowo pojawiają się lęki wewnętrzne albo bardzo silny lęk traumatyczny, z którym organizm nie może sobie poradzić;
- lęk traumatyczny – silny lęk związany z wewnętrznym napięciem id, którego mechanizmy obronne nie są w stanie wyprzeć, wyleczyć ten lęk można poprzez przerzucenie go w objaw i uświadomienie;
- psychozy – nerwice nie w pełni zaleczone, poprzez przepełnienie ego lękiem, mogą stanowić pierwszą fazą psychoz.
Sigmund Freud uważał leczenie objawów lęków neurotycznych za bezcelowe, ponieważ w miejsce wyleczonych pojawią się inne. Negował także skuteczność leczenia samych tylko objawów za pomocą psychofarmakoterapii lub perswazji.
https://pl.wikipedia.org/wiki/L%C4%99k
#GrzegorzKempinsky