Recenzje w SPATiF-ie
Recenzje w SPATiF-ie – Jerzy Hoffman opowiada, jak w czasach PRL w SPATiF-ie dowiadywano się, czy premiera była udana, czy nie.
Zawsze twierdziłem, że o udanej premierze świadczy ilość kwaśnych, nieszczerych uśmiechów, kiedy ludzie z branży przychodzą ci gratulować po niej. Zawiść w naszym środowisku jest ogromna i najlepsze recenzje otrzymuje się właśnie w ten sposób, obserwując widzów z branży.
Niniejsza anegdota o Jerzym Hoffmanie tylko potwierdza moje spostrzeżenie.
Recenzje w SPATiF-ie
JERZY HOFFMAN:
Kiedyś najchętniej bawiliśmy się w SPATiF-ie. To było miejsce pierwszych recenzji artystycznych.
Żeby wiedzieć, czy film lub spektakl jest dobry, nie trzeba było iść na premierę. Wystarczyło usiąść w SPATiF-ie, popijać wódeczkę i patrzeć na drzwi. Jeżeli ludzie przychodzili z premiery weseli i rozradowani, wiadomo było, że kolega dał dupy. A jeżeli przychodzili głęboko zadumani, znaczyło, że jest w porządku.
* Jerzy Hoffman/Jacek Szczerba, “Po mnie choćby Potop”, wydawnictwo Agora, Warszawa 2015, s. 222.
Anegdota znaleziona na stronie:
“Anegdoty teatralne, filmowe i muzyczne”
https://www.facebook.com/profile.php?id=100077316920526
Jerzy Hoffman
Jerzy Julian Hoffman (ur. 15 marca 1932 w Krakowie) – polski reżyser i scenarzysta filmowy. Działalność reżyserską rozpoczął jako dokumentalista, współpracując z Edwardem Skórzewskim, z którym nakręcił także filmy fabularne Gangsterzy i filantropi oraz Prawo i pięść. Sławę zdobył przede wszystkim jako twórca adaptacji Sienkiewiczowskiej Trylogii (Pan Wołodyjowski, Potop, Ogniem i mieczem), osadzonej w czasach XVII-wiecznej Rzeczypospolitej. Był także realizatorem filmów obyczajowych i wojennych.
Jerzy Hoffman urodził się w Krakowie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, jako syn dwojga lekarzy Zygmunta Hoffmana (1898-1979) i Marii z domu Schmelkes (1898-1998). Jego rodzice ukończyli studia lekarskie i praktykowali zawód od 1929, zamieszkując w Gorlicach. Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodziną uciekł na wschodnie tereny kraju, gdzie mieszkał początkowo w Tarnopolu, następnie Stryju i Daszawie. W 1940 został wywieziony wraz z najbliższą rodziną na Syberię, gdzie zmarli m.in. jego dziadkowie ze strony ojca. Członkowie jego rodziny, którzy pozostali na terenach okupowanych przez Niemców w większości stali się ofiarami Holocaustu.
Jego ojciec w 1943 wstąpił do 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Dzięki przysłanym przez niego dokumentom rodzina Hoffmanów mogła latem 1945 wrócić do Polski, gdyż rodziny wojskowych miały wówczas pierwszeństwo.
Podczas nauki szkolnej działał w komunistycznych organizacjach harcerskich działających pod patronatem ZWM i ZMP. Po zdaniu matury w Bydgoszczy w 1950 podjął studia reżyserskie we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii w Moskwie i ukończył je w 1955. Podczas studiów Hoffman poznał innego adepta reżyserii, Edwarda Skórzewskiego, z którym podjął wieloletnią współpracę.
Jako dokumentalista Jerzy Hoffman wraz z Edwardem Skórzewskim przyczynił się do narodzin „szkoły polskiej” w filmie dokumentalnym, przełamując schematy socrealistyczne tego typu produkcji; starał się zwracać uwagę na zgodność sztuki filmowej z rzeczywistością. W różnorodnej twórczości fabularnej Hoffmana z kolei zaznaczona jest jego fascynacja tematyką historyczną. Reżyser specjalizował się w spektakularnych widowiskach, jak również w tzw. kinie popularnym, obliczonym na zdobycie jak największej liczby widzów.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Hoffman
#Film #Teatr