Śmierć Moliera
Śmierć Moliera – 17 lutego, oprócz tego, że jest wspaniałym świętem: Międzynarodowym Dniem Kota, jest także datą śmierci wybitnego artysty.
Molier był nie tylko wspaniałym dramatopisarzem, ale także aktorem i dyrektorem teatru. Śmierć Moliera, to prawie mitologiczna historia, kiedy aktor nieomal umiera na scenie.
Śmierć Moliera
17 lutego 1673 zmarł jeden z najwspanialszych komików teatralnych, człowiek o niesamowicie skomplikowanym życiorysie, któremu życie (i król!) rzucało z upodobaniem kłody pod nogi.
Jean Baptiste Poquelin, szerzej znany jako Molière, zmarł śmiercią prawdziwie sceniczną. Podczas czwartego pokazu jego komedii “Chory z urojenia” doznał zapaści w scenie udawanej śmierci Argana, którego grał. Zmarł wkrótce potem – nie wprost na scenie, ale niedługo później.
Odmówiono mu pochówku w poświęconej ziemi. Dopiero dzięki osobistemu wstawiennictwu arcybiskupa Paryża pogrzebano go na cmentarzu katolickim – ale poza terenem Paryża. Później dopiero ekshumowano zwłoki i pochowano je na cmentarzu Père-Lachaise.
Molier
Molière, pol. również Molier, właściwie Jean Baptiste Poquelin (ur. 15 stycznia 1622 w Paryżu, zm. 17 lutego 1673 tamże) – francuski komediopisarz.
Pochodził z rodziny mieszczańskiej, ukończył studia prawnicze, jednak pracy w zawodzie nigdy nie podjął.
W 1643 r. założył w Paryżu wspólnie z Magdaleną Bejart Illustre Théâtre, wędrowną trupę, która wystawiała zapomniane farsy średniowieczne oraz włoskie commedia dell’arte. Gdy zespół zbankrutował, Molière został uwięziony za długi.
Po wyjściu na wolność kontynuował życie wędrownego aktora aż do 1658 r., kiedy to jego trupa wróciła do Paryża. W 1659 roku wystawił tam swoją komedię Pocieszne wykwintnisie, która odniosła ogromny sukces, wzbudzając przychylność króla Ludwika XIV.
Molier wierzył w skuteczność nauczania ze sceny. Komedie jego odznaczają się niezwykłą różnorodnością i najwyższymi walorami artystycznymi. Uprawiał tzw. wielką komedię, widowiska farsowe, komedię heroiczną i komediobalet. Połączył w nich tradycję rodzimej farsy ludowej z elementami włoskiej commedia dell’arte i klasycznej sztuki komicznej (Arystofanes i Plaut). Prezentując galerię wiecznych typów ludzkich, dawał zarazem satyryczny obraz francuskiej obyczajowości XVII w. – ośmieszał salonową przesadę (Pocieszne wykwintnisie, wyst. 1659), niezrozumienie życia rodzinnego (Szkoła mężów, wyst. 1661, Szkoła żon, wyst. 1662), hipokryzję i zakłamanie dewotów (Świętoszek, wyst. 1664), wielkopańską pozę arystokratów (Don Juan, wyst. 1665), okrutną pogardę światowców wobec uczciwych i prostolinijnych (Mizantrop, wyst. 1666), manię gromadzenia bezużytecznych bogactw (Skąpiec, wyst. 1668).
Molière przepoił swą twórczość głębokim humanizmem – mimo goryczy i pesymizmu wierzył w rozum ludzki i zdolność przezwyciężania zła oraz opowiadał się za wolnym i godziwym wyborem własnej drogi.
Poślubił córkę Magdaleny Bejart – Armandę.
Zmarł na scenie podczas wystawiania sztuki Chory z urojenia. W trakcie czwartego przedstawienia komedii Molière przeszedł zapaść, gdy odgrywał scenę fingowanej śmierci Argana (tytułowego chorego), a wkrótce po tym zmarł.
Pierwotnie odmówiono mu pochówku na cmentarzu, jednak po wstawiennictwie arcybiskupa Paryża został pochowany na cmentarzu katolickim poza Paryżem, dopiero później jego zwłoki zostały sprowadzone do Paryża i pochowane na cmentarzu Père-Lachaise.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Molier
#Molier