Największy tenor Polski
Największy tenor Polski – Wyborna anegdota o największym tenorze Polski, Janie Kiepurze, który zatelefonował do swojego brata.
Jan Kiepura to największy tenor Polski wszech czasów. Życie miał niezwykłe barwne i obrosło wieloma anegdotami. Oto jedna z nich:
Największy tenor Polski
JAN KIEPURA prosi do telefonu brata Władysława – również tenora, który występował pod pseudonimem Władysław Ladis. Ten dla żartu mówi:
– Halo, tu największy tenor Polski.
Chwila ciszy w słuchawce, wreszcie głos Jana Kiepury:
– Do licha, połączyłem się sam ze sobą!
Jan Kiepura
Jan Wiktor Kiepura (ur. 16 maja 1902 w Sosnowcu, zm. 15 sierpnia 1966 w Harrison koło Nowego Jorku) – polski śpiewak (tenor) i aktor. Mąż Márthy Eggerth. Brat młodszego o dwa lata Władysława – również tenora, występującego jako Wł. Ladis.
Cieszył się na arenie międzynarodowej dużą popularnością, odnosząc sukcesy na scenach czołowych teatrów świata, jak również w salach koncertowych i na ekranie kinowym. Za pieniądze zarobione na scenach świata w okresie międzywojennym wybudował w Krynicy-Zdroju kosztem 160 tysięcy dolarów hotel Willa „Patria”. Hotel był scenerią kilku filmów realizowanych pod koniec lat 30. Od 1967 corocznie odbywa się w Krynicy-Zdroju Festiwal im. Jana Kiepury, którego twórcą był Stefan Półchłopek (dawniej: Festiwal Arii i Pieśni im. Jana Kiepury). Wystąpił w dwunastu filmach muzycznych, polskich i zagranicznych, m.in. O czym się nie myśli (1926), Neapol, śpiewające miasto (1930), Zdobyć cię muszę (1933).
Jan Kiepura był synem Franciszka (piekarza) i Marii (Miriam) z domu Neuman (uzdolnionej muzycznie, grającej na skrzypcach). Matka pochodziła z rodziny żydowskiej i aby wyjść za mąż, zdecydowała się na chrzest.
W latach 1916–1920 uczęszczał do Gimnazjum Państwowego im. Stanisława Staszica w Sosnowcu, gdzie zdał maturę.
Jako młodzieniec grał w piłkarskiej drużynie Victorii Sosnowiec.
Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1919, jako nielegalny przybysz-obcokrajowiec na niemieckim wtedy Górnym Śląsku, ochotnikiem w I Pułku Strzelców Bytomskich i uczestnikiem I powstania śląskiego.
Od 1921 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim i równocześnie (prawdopodobnie w tajemnicy przed ojcem) poświęcał sporą część przysyłanych z domu pieniędzy na lekcje śpiewu u Wacława Brzezińskiego oraz dla opanowania specyficznych „tenorowych sekretów” u słynnego tenora Tadeusza Leliwy.
W 1923 odbył się pierwszy jego koncert w sali kina „Sfinks” w Sosnowcu, a w 1924 Emil Młynarski przyjął go do chóru w warszawskim Teatrze Wielkim, gdzie wystąpił w roli górala w „Halce” Stanisława Moniuszki. Rolę tę prędko mu odebrano, ponieważ młodzieniec, chcąc za wszelką cenę pokazać się, przedłużał kilka swoich nut ponad miarę, nie zważając na dyrygenta.
Pierwsze występy Kiepury w Warszawie nie zwróciły większej uwagi świata artystycznego i nie przysporzyły mu sukcesów. Za radą przyjaciół postanowił udać się do Paryża, by ubiegać się o debiut w tamtejszej operze. Po drodze zatrzymał się w Wiedniu – i tu już pozostał.
Ciekawostką jest, iż historia odkrycia wielkiego talentu Kiepury w tym mieście, odpowiednio ubarwiona, przeszła już do legendy. Kiepurą zainteresował się Franz Schalk, dyrektor Państwowej Opery w Wiedniu, oraz wszechwładna podówczas w wiedeńskim świecie artystycznym znakomita śpiewaczka Maria Jeritza. Niebawem wystąpił więc Kiepura na scenie Staatsoper u boku Jeritzy w „Tosce” i chociaż w języku włoskim umiał zaśpiewać tylko dwie główne arie, a całą resztę swej partii z konieczności śpiewał po polsku, odniósł wspaniały sukces: prasa obwołała go „królem tenorów”, „krezusem głosowym” i nawet „następcą Carusa”.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Kiepura
#JanKiepura