Miłość to stan istnienia
Miłość to stan istnienia – Miłość nie jest stanem intelektualnym i nie pochodzi z umysłu. Ona wywodzi się prosto z serca.
Sabina Papierkowska wkleja ciekawe i niebanalne spostrzeżenia na swoją facebookową ścianę. U niej znalazłem poniższy tekst o miłości, który bardzo mi się spodobał. Mówi on o tym, że prawdziwa miłość to stan istnienia.
Miłość to stan istnienia
Przechodzenie od miłości do nienawiści.
Nienawiść pochodzi od Dumy, a nie Miłości.
W takim związku prawdziwa Miłość nigdy nie zagościła.
Rzeczywista Miłość jest bezwarunkowa, niezmienna i stała.
Nie jest ona chwiejna, ponieważ jej źródło znajdujące się w osobie, która kocha, nie jest zależne od zewnętrznych czynników.
Miłość to stan istnienia.
Jest to pełen wybaczenia, troski i wsparcia sposób, w jaki odnosimy się do świata i ludzi, oznacza też umiejętność stawiania granic, szanowania siebie i innych ludzi.
Miłość nie jest stanem intelektualnym i nie pochodzi z umysłu.
Ona wywodzi się prosto z serca.
Posiada w sobie zdolność podnoszenia innych na duchu i dokonywania wielkich czynów dzięki czystości swoich pobudek.
Miłość nie przyjmuje stanowisk, dlatego jest całościowa i pozwala na osiągnięcie kompromisu.
Miłość koncentruje się na dobrych stronach życia we wszystkich jego przejawach i pomnaża jeszcze to, co pozytywne.
Rozwiązuje negatywność poprzez ujęcie jej w innym kontekście, a nie przez atakowanie”.
David R. Hawkins, “Siła czy Moc”
Miłość
Miłość – uczucie, typ relacji międzyludzkich, zachowań, postaw. Często jest inspiracją dla dzieł literackich lub malarstwa. Stanowi ważny aspekt psychologii, filozofii i religii.
W chrześcijaństwie definiowana jest jako „dążenie bytu do dobra”, uważana jest za najważniejszą cnotę (1 Kor 13,13) oraz sens życia człowieka.
Etymologia
Język polski:
Rzeczownik miłość w tekstach z XIV i XV wieku miał znaczenie „litość, miłosierdzie”, które równolegle występowało do sensu „łaskawość, łaska, przychylność”. Wyraz pochodzi od prasłowiańskiego słowa milostь, którego sens ogólnosłowiański to ‘litość’. Ta dawna forma z kolei pochodzi od imiesłowu miły czasownika mijać. Pierwotnie zadiektywizowany miły oznaczał „godnego litości”, a czasownik mijać w swej danej postaci mei niósł sens „mijać kogoś; przechodzić, nie atakując”. Zatem dawny miły, czyli meilos to taki, którego „można minąć (spokojnie); przejść obok, nie dobywając broni”.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C5%82o%C5%9B%C4%87
#Miłość