Kot, który myśli, że jest psem

Kot, który myśli, że jest psem – cudowna historia o tym, jak małego porzuconego kotka zaadoptowała i wychowała husky i co z tego wynikło.

Z serii “dobrych wiadomości”, których nam tak bardzo brakuje, historia o tym, jak kot, który myśli, że jest psem został wychowany przez husky i teraz wydaje mu się, że jest dużym, odważnym psem.

Koty to wspaniałe zwierzęta, a o tym, że są one niezwykle rozumne i mają niesamowitą osobowość, wiem coś sam, ponieważ mam w domu trzy i nasz “pierworodny” zdecydowanie myśli, że jest człowiekiem.

Kot, który myśli, że jest psem

Kot, który myśli, że jest psem

Ten kot został uratowany i wychowany przez husky. Teraz uważa się za dużego i odważnego psa

Pewnego dnia mały i bezbronny kociak imieniem Rosie został porzucony na ulicy. Ale na szczęście uratowała go suczka husky, z którą potem dorastał.

Dzisiaj Rosie jest dorosłym kotem, który myśli, że jest tak dużym i odważnym psem jak jej “bracia”. Naprawdę czuje się częścią psiej rodziny. Wszyscy jej członkowie nie odstępują się na krok.

Czy ktoś teraz wątpi, że Rosie nie jest husky?

Ten kot to prawdziwy pies!

Kot, który myśli, że jest psem

Kot, który myśli, że jest psem

Kot, który myśli, że jest psem

Kot, który myśli, że jest psem

Źródło: kakao.im

https://dobrewiadomosci.net.pl/37680-ten-kot-zostal-uratowany-i-wychowany-przez-husky-teraz-uwaza-sie-za-duzego-i-odwaznego-psa/?fbclid=IwAR0J5aQNr4knTeT5mXVizgz7__m70iWRyAAbHe158wxbqrUnunt2HIHxeu8

Kot domowy

Kot domowy (Felis catus, również Felis silvestris catus lub Felis (silvestris) domesticus) – udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych. Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie. Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem. Jest uznawany za gatunek inwazyjny.

Historia

Przodkiem kota domowego jest kot nubijski – według poglądów większości współczesnych naukowców różnice pomiędzy kotem domowym i nubijskim są tak niewielkie, że należą one do tego samego podgatunku. Istnieją rozbieżności w kwestii daty udomowienia kota. Większość źródeł sugeruje lata 4000–3700 p.n.e., a miejscem, w którym miało do tego dojść, była Nubia. Istnieją jednak dowody (grób mężczyzny z kotem z Cypru sprzed ok. 7500 r. p.n.e.), że domestykacja kota zaczęła się znacznie wcześniej i trwała kilka tysięcy lat, a jej miejscem był obszar Żyznego Półksiężyca. Już ok. 2000 r. p.n.e. kot był pospolicie hodowany w starożytnym Egipcie, gdzie był zwierzęciem świętym, utożsamianym z boginią Bastet, a zwłoki kotów mumifikowano. Również Germanie kojarzyli go ze swoją boginią płodności Freją, która jeździła powozem zaprzężonym w te zwierzęta. Później zaczęto wykorzystywać go do tępienia gryzoni. Od momentu swego udomowienia kot stał się bohaterem licznych baśni i mitów.

W chrześcijańskiej, średniowiecznej Europie koty były tępione jako zwierzęta kojarzone z czarownicami (zob. chowaniec), ślad tych przesądów pozostał do dzisiaj w powiedzeniu o pechu przynoszonym przez czarnego kota. Również w Japonii uważano je za wcielenie demonów (zob. bakeneko). Nie oznacza to jednak, że koty nie towarzyszyły człowiekowi: odkryto między innymi chorwacki manuskrypt z XV wieku z widocznymi, odbitymi kocimi łapami. Charakterystyczną duńską tradycją związaną z irlandzkim świętem Fastelavn jest „zabawa w kota w beczce” – ostatni przypadek wykorzystania żywego zwierzęcia zanotowano około 1880 roku w Reersø. O wiele lepiej traktowano koty w kulturze islamu. Nawet prorok Mahomet miał kota o imieniu Muezza. Również w świątyniach buddyjskich (np. w Birmie) niekiedy hodowano te zwierzęta.

Wyhodowano wiele ras kota domowego, różniących się ubarwieniem, wielkością i długością włosów; współczesne wzorce niektórych starszych ras znacznie odbiegają od ich wcześniejszych cech (jak w przypadku kotów perskich czy syjamskich). Znaczna liczba kotów domowych żyje samodzielnie w miastach (w Polsce są to tzw. koty piwniczne lub dachowce).

Zachowania społeczne

Zabawa z młodym kotem może zakończyć się podrapaniem

Koty są często opisywane jako zwierzęta samotne. W rzeczywistości jednak są z natury towarzyskie. Mają słabo rozwinięty instynkt stadny; oznacza to, że w stanie dzikim same dbają o swoje podstawowe potrzeby (bezpieczeństwo, pożywienie). Dzikie koty żyją najczęściej w koloniach, lecz nie tworzą stada, gdyż każdy osobnik dba sam o siebie. Starsze zwierzęta niekiedy wykazują agresję wobec młodych.

Relacja pomiędzy ludźmi a kotami domowymi przez tysiące lat nabrała cech symbiozy. Koty dostrzegają różnice gatunków i wiedzą, że ich opiekunowie nie są kotami. Potwierdza to różnica między językiem ciała używanym przez kota w kontaktach z ludźmi a tym używanym wobec przedstawicieli swojego gatunku. Niektórzy zoologowie uważają, że kot traktuje opiekuna jak zastępczą matkę, pozostając w stanie „przedłużonego dzieciństwa”.

Kot nie znosi złego traktowania i jest pod tym względem bardzo pamiętliwy. Dobrze traktowany, przywiązuje się do swego właściciela i na swój powściągliwy sposób okazuje mu przyjazne uczucia (wybiega na spotkanie, wychodzi na spacery, towarzyszy przy pracy, domaga się głaskania itp.). Niektóre koty można nauczyć prostych sztuczek, np. „proszenia” o jedzenie.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kot_domowy


#kot