Historie opowiedziane po Bożemu
Historie opowiedziane po Bożemu – to krótka, ale niezwykle treściwa refleksja Anny Mentlewicz na temat Warszawskich Spotkań Teatralnych.
Ta refleksja bierze się moim zdaniem z tego, że WST jak większość festiwali w teatralnej Polsce jest rozdawana przez “spółdzielnie teatralną” i według klucza: “im bardziej widz nic nie zrozumie – tym lepiej”, czyli generalnie według bełkotu intelektualnego i warsztatowego zwanego “nowym teatrem”, który masowo zraził widza do teatru, spowodował 30% odpływ widowni z teatru podczas ostatniej dekady i że widz masowo zatęsknił za solidnym teatrem, gdzie historie są opowiadane po Bożemu, widz słyszy aktorów ze sceny i rozumie, co oni mówią, spektakl jest porządnie wyreżyserowany, a zarówno autor tekstu, jak i inteligencja widza nie zostały zmasakrowane.
Zaprawdę każdy samodzielnie myślący widz, który nie dał sobie wcisnąć tego intelektualnego bełkotu, który teatralna mafia próbuje nam wcisnąć za pomocą sprzedajnych pseudorecenzentów ma po tego typu przedstawieniach odruch wymiotny i refleksja Ani i tak jest wyjątkowo łagodna i kulturalna, albowiem taka właśnie w odróżnieniu ode mnie jest Ania.
Historie opowiedziane po Bożemu
“Triumf woli “- spektakl Demirskiego i Strzępki – wczoraj. No, cóż widziałam prawie wszystkie produkcje tego duetu i mam wrażenie, że tracą świeżość. Nie rozumiem również, dlaczego tak rozwlekają swoje produkcje ( 3,5 godziny można było skrócić bez szkody dla przekazu do 2 godzin). Myślę, ze ostatnia produkcja twórczego duetu jest przereklamowana 
🙂. Po trzech spektaklach, które obejrzałam w ramach 37 WST, zatęskniłam za teatrem, który opowiada historie ” po Bożemu” i naprawdę dociera do trzewi. Ze sceny powinny padać ważne słowa, a nie “papka”, której pełno w mediach. Sztuka powinna prowokować do myślenia, inscenizacja wbijać w fotel, a aktorstwo, również postaci drugoplanowych, powinno być najwyższej próby.
https://www.facebook.com/anna.mentlewicz/posts/1482506911790960
WST
#teatr