Gdzie?
Gdzie? – to następny wiersz z tomu “Po Między” mojego znajomego, Łukasza Sroki, fenomenalnego finansisty, ale także wrażliwego poety.
Łukasz Sroka posiada bardzo rzadką umiejętność łączenia ścisłego umysłu finansisty, poruszającego się wśród liczb, cyferek i paragrafów, z wrażliwością poety. To bardzo cenne, bowiem prawdziwie piękne dusze wiedzą, że do życia potrzebny jest nie tylko chleb.
“Gdzie?” to kolejny wiersz Łukasza.
Gdzie?
Siedziałem tak już jakiś czas
Obserwowałem
On siedział na przeciwko mnie
Widziałem że patrzy mi w oczy
Trochę mnie to krępowało
Promieniował czymś
Czułem jego ciepło
Więc odważyłem się
Postanowiłem że podejdę
Myślałem że mnie może czegoś nauczyć
Że coś pokaże
Że powie gdzie szukać
Podniosłem kapelusz i ruszyłem w jego stronę
Ale jego już tam nie było
Bóg
Bóg lub bóstwo – istota nadprzyrodzona, której istnienie uznaje większość religii. Bóg jest przedmiotem zainteresowania teologii i filozofii, gdzie jest uważany za zagadnienie metafizyczno-egzystencjalne. Ze względu na duże zróżnicowanie rozumienia tego pojęcia, trudno jest o jego jednoznaczną definicję (co dodatkowo utrudniają założenia teologiczne związane z tym zagadnieniem, pochodzące z poszczególnych religii). Jako najbardziej różniące się od siebie, należy wyodrębnić definicje używane przez religie politeistyczne, henoteistyczne i monoteistyczne, deizm, panenteizm i panteizm.
Najbardziej powszechnie pod pojęciem bóg rozumie się określenie istot będących przedmiotem kultu religijnego. Czasem bogami określa się tylko niektóre (najważniejsze) z tych istot, dla innych rezerwując inne określenia (np. półbóg, heros, demon, duch, święty, anioł). W niektórych religiach istotom nadprzyrodzonym przypisywane są cechy płci żeńskiej, istotę taką określa się słowem bogini.
Słowo bóg jest pisane małą literą i oznacza bogów, których może być wielu (synonimy: bóstwo, bożek, bożyszcze), natomiast w religiach monoteistycznych słowo to jest traktowane jako nazwa własna (imię) i jest pisane wielką literą .
Słowo „bóg” jest związane z irańskim terminem baga i słowiańskim bog powiązanym z dobrem, bogactwem, jak i jego nadprzyrodzonym dawcą. Badania językoznawców stwierdziły istnienie w języku polskim szeregu zapożyczeń scytyjsko-irańskich z dziedziny terminologii wierzeń religijnych, jak właśnie słowo „bóg” – dawca bogactwa, szczęśliwego losu. Natomiast nazwa jednego z czołowych bóstw słowiańskich, Swaroga, wydaje się właśnie irańskim zapożyczeniem, swar bowiem w sanskrycie oznacza blask, niebo, światłość niebieską i słońce, choć trudno nie dostrzec w nazwie tego bóstwa rodzimego rdzenia war, oznaczającego gorąco, żar.
https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%B3g
#Poezja