Donosiciel na scenie
Donosiciel na scenie – Wyborna anegdota z życia teatralnego, Jana Świderskiego, który zawsze miał kłopoty z zapamiętaniem tekstu na scenie.
O tym, jak zabawnie mogą się skończyć tego typu problemy opowiada anegdota: “Donosiciel na scenie”
Donosiciel na scenie
JAN ŚWIDERSKI słynął z tego, że wprost nagminnie zapominał tekstu na scenie w zupełnie nieoczekiwanych momentach.
Był jednak przy tym mistrzem w wykorzystywaniu pomocy suflerskiej, więc dla widzów te jego wpadki były niezauważalne.
W każdej kulisie, podczas przedstawienia, stały w pełnej gotowości suflerki z tekstem. I korzystał z ich usług pełnymi garściami.
Pewnego dnia na tablicy ogłoszeń w Teatrze Dramatycznym w Warszawie zawisła kartka następującej treści:
”Uprasza się w czasie przedstawienia nie szeptać za kulisami, ponieważ pan Świderski wszystko powtarza na scenie. Dyrektor: Gustaw Holoubek.’’
Jan Świderski
Jan Świderski (ur. 14 stycznia 1916 w Chmielińcu, zm. 18 października 1988 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny, pedagog.
Życiorys
Uczęszczał do Prywatnej Szkoły Powszechnej Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej przy ul. Klonowej 16 w Warszawie, a następnie do Gimnazjum Państwowego im. Adama Mickiewicza, gdzie zdał maturę.
Pod naciskiem ojca w 1935 zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1938 ukończył jednak Wydział Sztuki Aktorskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, a w 1948 Wydział Reżyserski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi. Zadebiutował w Teatrze Polskim w Poznaniu, gdzie grał jeden sezon.
W czasie II wojny światowej prowadził z Lidią Zamkow konspiracyjny teatrzyk w Krakowie. W pierwszych latach po wojnie występował na deskach teatrów w Białymstoku (1944), Lublinie (1944–1945), Łodzi (1945–1949), a od sezonu 1949/1950 do śmierci – w teatrach warszawskich: Polskim (1949–1955), Domu Wojska Polskiego, Dramatycznym (1955–1966) i Ateneum (1966–1988). W latach 1961–1966 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Dramatycznego w Warszawie.
Zajmował się także reżyserią teatralną. Pedagog, wychowawca kilku pokoleń aktorskich, profesor nadzwyczajny (1949), zwyczajny (1964). Od 1948 był wykładowcą łódzkiej, a następnie warszawskiej szkoły teatralnej. W latach 1952–1963 był prorektorem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.
W 1950 był współzałożycielem, następnie wieloletnim członkiem Prezydium Zarządu Głównego i wiceprezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF). 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-1-47).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_%C5%9Awiderski_(aktor)
#Teatr