Dobry spektakl ogląda się kilka razy
Dobry spektakl ogląda się kilka razy – Jeden z moich ulubionych recenzentów, Marcin Mochal, stwierdza, że dobry spektakl ogląda się kilka razy
Znaleziona w szpargałach wiadomość od Marcina Mochala, który na tle innych “krytyków” teatralnych, wyróżnia się rzetelnością, umiejętnością analizy i niezależnością. Wiadomość, w której bardzo pięknie ocenia moją “Peggy Pickit” na Scenie pod Ratuszem w Krakowie, mówiąc, że dobry spektakl ogląda się kilka razy.
Dobry spektakl ogląda się kilka razy
“Dawno, dawno temu po znakomitej inscenizacji “Bliżej” w Teatrze Słowackiego żałowałem bardzo że to już koniec i że z chęcią bym zobaczył tę sztukę jeszcze raz.
I wtedy mnie olśniło, że czemu by nie? Ludzie filmy oglądają x razy czemu nie spektakl. No i tak mi zostało, są spektakle które warto zobaczyć więcej niż raz, zwłaszcza że często dostrzega się w nich nowe elementy a poza tym jak wiadomo spektakl teatralny – w przeciwieństwie do filmu – żyje i ewoluuje.
Żeby nie pisać za długiej “laurki” tylko napiszę że wczorajsza “Peggy” była dla mnie trzecia, i o ile mogę “laicko” stwierdzić – najlepsza.”
Krytyka teatralna
Krytyka teatralna – dziedzina dziennikarstwa, zajmująca się oceną twórczości teatralnej. Obejmuje różne aspekty przedstawień: od reżyserii, przez scenografię, po oprawę muzyczną i choreografię oraz grę aktorską.
Kryterium oceny jest zgodność efektu artystycznego z celami, jakie zostały założone przez twórcę (lub rzadziej: odbiorców sztuki). Niekiedy do krytyki teatralnej zalicza się także prace literackie i naukowe (teatrologia). Przybiera ona między innymi postać recenzji z przedstawień, ich omówień, a także reportażu, eseju, portretu artystycznego, felietonu.
Elementy krytyki teatralnej zawierają traktaty o teatrze i dramacie (np. Poetyka Arystotelesa), manifesty, przedmowy do dramatów, polemiki (spór o Cyda). Świadectwa krytycznego odbioru spektakli można znaleźć w utworach literackich: wierszach, dramatach (np. Żaby Arystofanesa, Improwizacja paryska Jeana Giraudoux), w listach, wspomnieniach, dziennikach oraz w tekstach użytkowych, np. w dokumentach cenzury.
Do podstawowych zadań krytyki teatralnej jako instytucji należą: weryfikacja aktualnej twórczości teatralnej pod kątem obowiązującej w danym czasie estetyki, kształtowanie świadomości teatralnej, modelowanie upodobań i gustu artystycznego, sterowanie recepcją teatralną, proponowanie różnych sposobów odczytania przedstawienia.
Krytyka teatralna może realizować różne funkcje: poznawczo-oceniającą, operacyjną, postulatywną, funkcję metakrytyczną, a dodatkowo – funkcję mitotwórczą i dokumentacyjną.
Do najwybitniejszych polskich krytyków teatralnych należeli m.in. Jan August Kisielewski, Tadeusz Boy-Żeleński, Karol Irzykowski, Władysław Zawistowski, Tymon Terlecki; po 1945 Artur Sandauer, Antoni Słonimski, Konstanty Puzyna, Maria Bechczyc-Rudnicka, Zygmunt Greń, Józef Kelera. W Polsce działa obecnie wielu krytyków i czasopism teatralnych, m.in. „Teatr”, „Didaskalia” czy „Notatnik teatralny”. Gazety codzienne jednak coraz częściej rezygnują z działów recenzji, w tym recenzji teatralnych.
Jej rozwój w Europie wyznaczali twórcy tacy, jak: Richard Steele, Joseph Addison, Gotthold Ephraim Lessing, Julien-Luis Geoffroy, Jules Janin, Jules Lemaître, Francisque Sarcey.
Organizacją krytyków teatralnych na świecie jest Międzynarodowe Stowarzyszenie Krytyków Teatralnych (AICT/IATC), działające pod egidą UNESCO.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Krytyka_teatralna
#teatr