Cudowne uzdrowienie

Cudowne uzdrowienie – Niesamowicie śmieszna anegdota z życia pozornie nobliwego znawcy teatru, założyciela pisma “Teatr”, Edwarda Csató.

To jedna z tych anegdot, które słyszałem w domu, już jako dziecko.
Przypomniałem sobie to śmieszne, “cudowne uzdrowienie”, kiedy ostatnio anegdota pojawiła się na FB.

 

Zapraszam do lektury!

 

 

 

Cudowne uzdrowienie

 

 

 

Cudowne uzdrowienie

Krytyk i historyk teatru Edward  nosił dumne przezwisko „Uzdrowiciel”.

 

Sławę zawdzięczał odwiedzinom u znajomego, który miał bardzo ładną żonę. Kiedy napili się wódki i znajomy poszedł do sklepu po następną butelkę, żona wyszła z pokoju.

 

Csató pomyślał, że do sypialni, więc szybko rozebrał się, pobiegł do sąsiedniego pokoju, wskoczył do łóżka i rozpoczął wstępną grę miłosną.

 

W tym momencie z okrzykiem przerażenia zerwał się z posłania niechodzący od sześciu lat dziadek paralityk i schronił się w łazience. Podobno nie chciał jej opuścić nawet dla komisji lekarskiej zainteresowanej cudownym uzdrowieniem.

 

 

 

 

 

Edward Csató

Edward Csató (ur. 19 grudnia 1915 w Olszanicy, zm. 27 kwietnia 1968 w Warszawie) – polski eseista, krytyk i historyk teatru.

W 1933 roku ukończył IV Państwowe Gimnazjum we Lwowie. Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a po wybuchu wojny tajnym na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Debiutował na łamach tygodnika „Sygnały” we Lwowie jako krytyk literacki. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939. W latach 1942–1944 był żołnierzem AK. Pracował jako inspektor w Miejskim Wydziale Oświaty oraz kancelista w warsztatach kolejowych w Wilnie. W latach 1945–47 przebywał w Łodzi, gdzie był publicystą „Robotnika” i „Dziennika Łódzkiego”.

 

Tuż po wojnie w Łodzi uczęszczał na wykłady Leona Schillera. Był też słuchaczem w katedrze estetyki kierowanej przez prof. Stefana Morawskiego na Uniwersytecie Warszawskim.

 

W latach 1947-48 był redaktorem tygodnika „Nowiny Literackie”. Był twórcą i redaktorem naczelnym (w latach 1952–1968) dwutygodnika „Teatr”. Namówił do publikowania w tym piśmie praktyków sceny, np. Erwina Axera, czy Jerzego Kreczmara. Był współtwórcą i redaktorem naczelnym Almanachu Sceny Polskiej.

 

W latach 1949–1952 oraz 1958–1962 był wykładowcą warszawskiej PWST W 1962 roku uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu stopień doktora. Tematem rozprawy doktorskiej były Szkice o dramatach Słowackiego, a promotorem Bronisław Nadolski. W tym samym roku podjął pracę na tej uczelni. W 1966 roku opublikował pracę Leon Schiller, twórca monumentalnego teatru polskiego, która wraz z monografią Leon Schiller miały być podstawą habilitacji, która nie doszła do skutku ze względu na śmierć autora.

 

Pełnił funkcję sekretarza Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego. Był autorem wielu książek o teatrze. Przełożył i opracował “Ifigenię w Taurydzie” Johanna Wolfganga Goethego (1965).

 

https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward_Csat%C3%B3


#teatr