Boli mnie czas
“Nie boli mnie” to nowy piękny wiersz Patrycji Cichy-Szept o przemijaniu, albowiem smutne jest to, że wszystko jest ulotne, jak my sami.
I jedyne co po nas zostaje to pamięć i miłość w sercach innych. Bo póki ona istnieje, my także w pewien sposób żyjemy.
Niestety często jest jednak tak, że “umieramy za życia”, kiedy to ktoś wyrzuca nas ze swojego serca i swej pamięci na zawsze.
I nie ma to nic wspólnego z brakiem celów życiowych, pasji, wartości i uczuć, lecz jest jedynie stanem braku określenia przez drugą osobę, która kiedyś była nam bliska – w jej świecie umieramy, więc i jakaś część nas umiera wraz z wygasłym uczuciem.
Nie boli mnie
Nie boli mnie staw
Kolanowy
Gdy klękam
Przed cudem
Miłości
Nie boli mnie głowa
Gdy całujesz mnie
W szyję
Pragnieniem
Nie boli mnie dłoń
Podaję nadzieję
Nieustannie
Nie bolą mnie oczy
Gdy patrzę w jutro
Nie boli mnie serce
Gdy ci je oddaję
Boli mnie tylko czasami
Czas
Vanitas
Vanitas (łac. marność) – motyw religijno-artystyczny związany ze sztuką, poznaniem i czasem.
Pojęcie ma związek z myślą przewodnią Księgi Koheleta – Vanitas vanitatum et omnia vanitas – Marność nad marnościami i wszystko marność (Koh 1,2 BT).
Motyw marności najbardziej widoczny jest w epoce średniowiecza i baroku, fascynacja śmiercią i przemijaniem przejawiała się w sztuce i literaturze. Przemyślenia na tle egzystencjalnym pojawiały się także w innych epokach.
Często jest przedstawiany w martwych naturach malarzy północnej Europy pochodzących z Flandrii i Holandii. Marność jest przedstawiana przez wiele symboli: czaszkę, zepsute lub więdnące owoce, zegary i klepsydry oraz instrumenty muzyczne.
Ich przesłanie ma uświadomić widzowi, że radość życia to tylko przemijająca chwila, trwająca jedynie przez moment. Czaszki i gnijące owoce przypominają o śmiertelności. Instrumenty muzyczne ukazują marność muzyki – w chwili gdy powstaje natychmiast umiera. Muzyka przez swoją efemeryczność pokazuje niemożność powrotu – zaczyna się i kończy równocześnie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Vanitas
Patrycja Cichy-Szept
opowieścioterpeutka, poetka, autorka. Wspiera dzieci, młodzieżi rodziców poprzez opowieścioterapię i bajkoterapię. Pomaga młodemu uwierzyć w siebie, a dorosłemu wrócić do młodzieńczych marzeń.
Pisze wiersze – delikatne i dojrzałe, wyrażając w ten sposób siebie i to co czuje. Twierdzi, że wiersze rodzą się z duszy
Ukończyła pedagogikę na Akadamii Teologicznej w Warszawie, uczyła się w szkole dramy i pantomimy. Pracując w hospicjum, domu dziecka, w domu starców, ośrodku dla niepełnosprawnych – leczyła małych i dużych opowieścią i zajęciami psychodramy. Prowadziła indywidualne i grupowe zajęcia z osobami z nadwagą. Założyła i prowadziła teatr „Fabella”, gdzie przedstawienia miały wymiar terapeutyczny.
Od kilku lat prowadzi stronę Drzewo-Zycia.com, gdzie wspiera opowieścią, pomaga rodzicom w wychowaniu młodzieży i zwraca uwagę na zdrowe odżywianie rodziny.
Jest autorką książki „Opowieści Drzewa Życia. Bajanie Driady” i audiobooka „Drzewo Życia. Opowieści serca”.
https://kempinsky.pl/poezja-patrycji-cichy-szept/
Tu możecie kupić cały tomik wierszy Patrycji:
https://kempinsky.pl/drzewo-zycia.com/produkt/szeptem-tomik-wierszy/
_________________________________________________________________________
#poezja
0 Comments
Trackbacks/Pingbacks