Bardzo długie zdanie o teatrze
Bardzo długie zdanie o teatrze – na czym polega syndrom lansowanych współczesnych dramaturgów polskich, którzy kompletnie nic nie potrafią.
Ci aroganccy gryzipiórkowie, którzy za nic mają inteligencje widza i dobry gust widowni, uważają się za wyrocznie teatralne, a tak naprawdę są bandą niedokształconych, domorosłych grafomanów, którym wmówiono ich wielkość. A to wszystko układa mi się w bardzo długie zdanie o teatrze:
Bardzo długie zdanie o teatrze
Tak sobie myślę, po przeczytaniu jeszcze jednego wybitnego nowego dramaturga polskiego, którego nagrodzona w Gdyni sztuka wygląda, jakby rozformatował mi się komputer, że polska dramaturgia współczesna, ta określana jako nowoczesna i odkrywcza, bierze się z syndromu “kompletnego braku laku”, a ci nowi i jakże nowocześni dramaturgowie (i nie zapominać o drmaturżkach), którzy jeszcze zaledwie kilka lat temu rysowali rysunki techniczne, albo pisali szpaltówki do gazetek studenckich na głębokiej prowincji, w błyskawicznym tempie stali się dogłębnymi znawcami teatru i poniekąd, przy okazji, często wyroczniami dla rosnącej rzeszy reżyserów i reżyserek bez żadnych umiejętności warsztatowych i przyklaskującym im gorączkowo opiniotwórczych pseudo krytyków, o bardzo określonych preferencjach seksualno-estetycznych, kiedy tak naprawdę to wszystko razem wzięte służy tylko zatuszowaniu braku kompetencji zawodowych zarówno jednych, drugich, jak i trzecich.
Amen!
Grafomania
Grafomania (z greckiego: „gráphein” – rysować, pisać i „mania” – szaleństwo), patologiczny przymus pisania utworów literackich. Określenie o wydźwięku pejoratywnym.
W większości wypadków pojęcie to dotyczy natręctwa pisarskiego występującego u osób, o których sądzi się, że nie mają odpowiedniego talentu. Jednak grafomania nie musi wiązać się z brakiem predyspozycji pisarskich, może wynikać z rozmijania się z percepcją sztuki i literatury właściwej dla danej epoki. Grafomania jest bardziej zauważalna u autorów, którzy łączą przymus pisania z dążeniem do upowszechniania swoich utworów, mimo negatywnej oceny ich poziomu artystycznego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Grafomania
Zdanie wielokrotnie złożone
składa się zco najmniej trzech wypowiedzeń składowych, zrównoważników zdań lub konstrukcji mieszanych (in. wieloczłonowe); może być złożone współrzędnie lub podrzędnie. Współrzędnie – wypowiedzenia składowe wzajemnie się uzupełniają, pozostając wstosunku łącznym, rozłącznym, przeciwstawnym lub wynikowym, np. Staś spacerował po mieście, oglądał wystawy sklepów, ale nic nie kupił. Podrzędnie – wypowiedzenia składowe pozostają wobec siebie wstosunku podrzędności, np. Wicek umówił się zkolegą, ale nie mógł pojechać do niego, ponieważ zaspał.
#teatr