Aktorzy, którzy myślą…. że są aktorami
Aktorzy, którzy myślą…. że są aktorami – Znakomita i prawdziwa anegdota o tym, jak Jerzy Duszyński zwykł klasyfikować aktorów.
Ja dodałbym do tego jeszcze, że są aktorzy meblowi i kukiełkowi – ci pierwsi muszą zawsze oprzeć się o jakiś mebel, żeby nie czuć się łyso na scenie, a ci drudzy to ci, którzy cokolwiek nie mieliby powiedzieć, muszą machać rączkami.
Aktorzy, którzy myślą…. że są aktorami
Jerzy Duszyński zwykł mawiać:
“Są aktorzy pierwszorzędni – to tacy, których słychać tylko w pierwszym rzędzie.
Jest typ aktora atlety, który każdą rolę kładzie na łopatki.
Są aktorzy niepowtarzalni – nie powtórzą żadnego dubla w ten sam sposób.
No i najgroźniejszy, a ostatnio bardzo modny, to aktor myślący – to jest taki, który myśli, że jest aktorem.”
Jerzy Duszyński (aktor)
Jerzy Duszyński (ur. 15 maja 1917 w Moskwie, zm. 23 lipca 1978 w Warszawie) – polski aktor filmowy i teatralny.
Życiorys
Urodził się w Moskwie w rodzinie Feliksa i Marii Duszyńskich, którzy zostali ewakuowani przed ofensywą państw centralnych w Polsce. Po zakończeniu I wojny światowej wraz z rodzicami powrócił do Warszawy, by wkrótce przenieść się do majątku w Mińsku Mazowieckim, gdzie w 1935 roku skończył I Gimnazjum Humanistyczne.
Po ukończeniu gimnazjum dostał się do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), gdzie studiował zaledwie rok. W 1936 roku zdał na Wydział Sztuki Teatralnej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, gdzie studiował m.in. z Hanką Bielicką i Danutą Szaflarską. Studia aktorskie zakończył pomyślnie w czerwcu 1939 roku.
Karierę sceniczną rozpoczął tuż przed II wojną światową, debiutując 25 sierpnia 1939 w roli Kuzynka ministra („Genewa”) w Teatrze Polskim w Warszawie, a następnie w Wilnie, gdzie w latach 1939–1941 występował w Teatrze na Pohulance obok Hanki Bielickiej i Danuty Szaflarskiej. Po wkroczeniu wojsk radzieckich do miasta występował w Wileńskim Polskim Teatrze Dramatycznym. W końcu 1944 roku z zespołem przybył do Białegostoku i do końca sezonu 1944–1945 występował w miejscowym teatrze Miejskim.
W latach 1945–1949 był aktorem Teatru Kameralnego Domu Wojska Polskiego w Łodzi. Z zespołem tego teatru (który zmienił nazwę na Współczesny) przeniósł się do Warszawy i występował w nim do roku 1955. W sezonie 1955–1956 i w latach 1958–1960 był aktorem Teatru Syrena, 1956–1957 Teatru Narodowego, 1960–1966 Teatru Ateneum, 1966–1971 Teatru Klasycznego, 1971–1978 Teatru Rozmaitości.
Kariera filmowa Jerzego Duszyńskiego miała rozpocząć się jeszcze w 1939 filmem Hania w reżyserii Józefa Lejtesa, do którego zdjęcia plenerowe powstały latem 1939, jednak – ze względu na wybuch wojny – film nie został ukończony.
Po wojnie zagrał w dwóch najpopularniejszych filmach: Skarb i Zakazane piosenki, które uczyniły z niego pierwszego amanta polskiego kina powojennego.
Jego ostatnią istotną rolą filmową była postać Józefa Piłsudskiego w Śmierci prezydenta w reżyserii Jerzego Kawalerowicza z 1978 roku.
Zmarł 23 lipca 1978 roku w Warszawie, w rezultacie choroby nowotworowej płuc. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 223-III-30).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
W 2005 staraniem żony i syna aktora została wydana książka biograficzna o Jerzym Duszyńskim – Jerzy Duszyński: Sława i przemijanieautorstwa Marka Gałęzowskiego.
Życie rodzinne
Od 1940 był mężem aktorki Hanki Bielickiej[1], z którą rozstał się w 1953. W 1963 ożenił się z Heleną Urbaniak, z którą miał jedynego syna: Marcina Duszyńskiego.
Filmografia
- Zakazane piosenki (1946), reż. Leonard Buczkowski jako Roman Tokarski
- Dwie godziny (1946), reż. Stanisław Wohl, Józef Wyszomirski jako Marek
- Skarb (1948), reż. Leonard Buczkowski jako Witek Konar
- Warszawska premiera (1951), reż. Jan Rybkowski jako Wolski
- Młodość Chopina (1951), reż. Aleksander Ford jako Stefan Witwicki
- Domek z kart (1954), reż. Erwin Axer jako mężczyzna bijący redaktorów „Gazety Codziennej”
- Żołnierz zwycięstwa (1953), reż. Wanda Jakubowska jako Henryk Liciński, współpracownik sił reakcyjnych
- Autobus odjeżdża 6.20 (1954), reż. Jan Rybkowski jako Wiktor Poradzki
- Černý prapor (1958), reż. Vladimír Čech jako Antek
- Awantura o Basię (1959), reż. Maria Kaniewska jako Stanisław Olszowski
- Cafe pod Minogą (1959), reż. Bronisław Brok jako redaktor Andrzej Zagórski
- Mąż swojej żony (1961), reż. Stanisław Bareja jako Kurkiewicz
- Daleka jest droga (1963), reż. Bohdan Poręba jako Strzałka
- Panienka z okienka (1964), reż. Maria Kaniewska jako Denhof
- Przedświąteczny wieczór (1966), reż. Jerzy Stefan Stawiński jako lekarz
- Dzieci z naszej szkoły (1968)
- Człowiek z M-3 (1968), reż. Leon Jeannot jako urzędnik USC
- Paragon gola (1969), reż. Stanisław Jędryka jako dziennikarz
- Jak rozpętałem drugą wojnę światową (1969), reż. Tadeusz Chmielewski jako włoski oficer
- Do przerwy 0:1 (1969), jako redaktor działu sportowego
- Gniewko, syn rybaka (1969) jako poseł czeski (odc. 3)
- Hydrozagadka (1970), reż. Andrzej Kondratiuk jako docent Frątczak
- Godzina szczytu (1973), reż. Jerzy Stefan Stawiński jako profesor
- Ocalić miasto (1976), reż. Jan Łomnicki jako Hans Frank
- Wielki układ (1976), reż. Andrzej Jerzy Piotrowski jako Wójcik, szef Janickiego
- Wakacje (1976), reż. Anette Olsen jako adiunkt, uczestnik obozu lekarzy
- Śmierć prezydenta (1977), reż. Jerzy Kawalerowicz jako Józef Piłsudski
- Układ krążenia (1977), reż. Andrzej Titkow jako rektor na posiedzeniu rady naukowej kombinatu
- Indeks. Życie i twórczość Józefa M. (1977), reż. Janusz Kijowski jako stryj Karol
- Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz (1978), reż. Stanisław Bareja jako klient w sklepie spożywczym
- Doktor Murek (1978), reż. Witold Lesiewicz jako Niewiarowicz, prezydent miasta
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Duszy%C5%84ski_(aktor)
#aktor