10 tysięcy prezerwatyw!
10 tysięcy prezerwatyw! – to znakomita anegdota o tym, co się dzieje, kiedy ekipa filmowa zapomina zabrać ze sobą na wyjazd prezerwatyw.
A tak naprawdę to po co komu 10 tysięcy prezerwatyw?
10 tysięcy prezerwatyw
Bruno O’ya opowiadał kiedyś, że gdy pojechali kręcić na Białoruś sceny do ”Potopu”, zapomnieli zabrać ze sobą prezerwatywy, które wypełniane czerwoną farbą pomagały w uzyskaniu odpowiednich krwawych efektów cięć i strzałów.
A był to w ZSRR towar deficytowy, więc jedna z osób, z kierownictwa produkcji udała się ze stosownym pismem do sekretarza republiki o przydział 10 tys. sztuk tego deficytowego towaru.
Sekretarz popatrzył znacząco na człowieka i zapytał:
A skolko was ?
Otrzymał odpowiedź
– 100 (bo z grubsza tyle osób liczyła ekipa filmowa).
Pokiwał więc głową z uznaniem, podpisał zgodę i wymruczał
– Wot maładcy!
Bruno O’Ya
Bruno O’Ya, właściwie Bruno Oja (ur. 12 lutego1933 w Tallinnie, zm. 9 października2002 w Tartu) – estoński aktor, pisarz, piosenkarz, jazzman i sportowiec. Jako aktor debiutował w filmach radzieckich, za rolę w Nikt nie chciał umierać otrzymał w 1967 Nagrodę Państwową ZSRR. W latach 1967–1993 mieszkał we Wrocławiu, w Polsce wystąpił m.in. w Potopie Jerzego Hoffmana oraz w Wilczych echach Aleksandra Ścibora-Rylskiego. W 1993 powrócił do rodzinnej Estonii, zamieszkał w Tartu, gdzie zmarł w 2002.
Po II wojnie światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Tartu, które kontynuował w Moskwie, jednak przed ich ukończeniem przeniósł się na wydział wychowania fizycznego Uniwersytetu Ryskiego, jednak tych studiów także nie ukończył. Zamiast tego wstąpił do drużyny koszykarskiej Spartak Ryga, w której zaczął odnosić pierwsze sukcesy sportowe. Został powołany do reprezentacji Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, a ostatecznie także do reprezentacji ZSRR w koszykówce. Równolegle ukończył także kurs aktorski organizowany przez ryski Teatr Pantomimy.
Po odwilży jako muzyk został zaproszony do występów w radzieckiej telewizji, wkrótce po tym wydarzeniu, w roku 1959, zadebiutował jako aktor w filmie Otczaja ziemla. Przełom w jego karierze filmowej stanowił film Nikt nie chciał umierać, wielokrotnie nagradzany na festiwalach w ZSRR i za granicą. Sam Bruno Oja za rolę Broniusa otrzymał w 1967 Nagrodę Państwową ZSRR. Dzięki swojej skandynawskiej urodzie często był obsadzany w radzieckich filmach w rolach cudzoziemców, w latach 60. XX wieku zaczął także występować w filmach innych krajów bloku wschodniego.
Jesienią 1967 roku poślubił wrocławiankę Barbarę Zuzannę Sukmanowską, pierwszą z czterech swoich żon. Dzięki temu uzyskał pozwolenie na osiedlenie się w Polsce jeszcze w tym samym roku. Zamieszkał we Wrocławiu, gdzie prowadził m.in. Klub Związków Twórczych. Cieszył się w Polsce dużą popularnością dzięki roli chorążego Słotwiny w polskim westernie Wilcze echa (reż. Aleksander Ścibor-Rylski) oraz roli Józwy Butryma-Beznogiego w Potopie (reż. Jerzy Hoffman). Ponadto grał w filmach enerdowskich (m.in. western Błąd szeryfa z 1970) i czechosłowackich (serial Ucieczka z krainy złota na motywach Jacka Londona z 1977.). Zagrał także jedną z głównych ról w fińskim filmie Tuntematon ystävä z 1978. Pozostał także aktywny w przemyśle filmowym ZSRR.
Po odzyskaniu przez Estonię niepodległości, w 1993 powrócił do ojczystego kraju. W kolejnych latach wielokrotnie odwiedzał Wrocław. W Estonii próbował swych sił jako przedsiębiorca, jednak bez sukcesów. Ostatecznie został pedagogiem w jednym z domów kultury w Tartu. W 1998 roku doznał poważnego udaru mózgu, zmarł 9 października 2002 w Tartu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bruno_O%E2%80%99Ya
#film